Column
Kapot van verdriet
Ze zit als een zielig hoopje op de stoel naar haar voeten te staren, en slaat beleefd koffie of thee af. Ik zie haar ellende, en vraag nonchalant of ze wellicht meer behoefte heeft aan een dubbele whisky. Het doet haar lachen en de spanning vloeit door het grapje uit haar lijf. Ze zegt dan zachtjes: “Ik ben zo moe, zo ontzettend moe.” “Is er een specifieke reden dat je zo moe bent, denk je?”...
Lees verder