Ze zit als een zielig hoopje op de stoel naar haar voeten te staren, en slaat beleefd koffie of thee af. Ik zie haar ellende, en vraag nonchalant of ze wellicht meer behoefte heeft aan een dubbele whisky. Het doet haar lachen en de spanning vloeit door het grapje uit haar lijf. Ze zegt dan zachtjes: “Ik ben zo moe, zo ontzettend moe.” “Is er een specifieke reden dat je zo moe bent, denk je?”...
Lees verderVandaag sprak ik tijdens een verjaardag met iemand die me vroeg of ik haar kon helpen iets ‘om te denken’. Ze vertelt dat ze mijn columns in de krant altijd leest. Die krijgt ze echter via haar ouders omdat een eigen krant te duur voor haar is. Ook haar meubels waren trouwens bijna allemaal tweedehands, vervolgt ze op een bijna verontschuldigende toon. Om het maar niet te hebben over de kleding van de, ineens óók...
Lees verderZe is 19 en met frisse tegenzin gaan studeren. Want ze wilde naar Groningen maar het is Utrecht geworden, en dat betekende dat ze gewoon thuis kon blijven wonen – een tegenvaller. De pandemie had het ‘studentenleven’ non-existent gemaakt, de studiegenoten waren niet leuk en de studie idem. Ze had verwacht dat rechten heel interessant zou zijn en je kan er veel mee. Want ze vond veel dingen leuk: bij de politie, de advocatuur…. Maar...
Lees verderIk sta met haar op… Ze heeft duidelijk geen zin, Ze kleedt zich inwendig mopperend aan. Ik zwijg terwijl ik in de badkamerspiegel naar haar kijk. Ze kijkt slechts uitdagend terug. “Kom maar op, zeg er maar wat van” lijkt ze me met haar ogen te willen zeggen. Ik haal eens diep adem, recht mijn rug en trek snel een gekke bek in de spiegel. De chagrijnige blik is weg, ze moet, tegen wil en Lees verder…
Ze belt me op omdat ze zich zorgen maakt over haar dochter, zo valt ze gelijk maar met de deur in huis. “Waarover maak je je precies zorgen” vraag ik door. Ze vertelt dat door Covid haar tienerdochter het erg zwaar heeft gehad. Het vele thuiszitten, het gebrekkig online-onderwijs en slechts heel af en toe weer even naar school mogen en het niet met vriendinnen kunnen afspreken, dat is haar erg zwaar gevallen. “Ik begrijp Lees verder…
Hij zucht gefrustreerd als ik hem vraag waar ik hem mee kan helpen. “Ik wil even gewoon met je sparren” zegt hij. “Ik heb namelijk allemaal ideeën en dingen die ik nog graag wil doen, maar niets wat ik graag wil dóe ik ook.” We zijn even samen stil. Hij zegt dan, terwijl zijn schouders nog ietsje meer gaan hangen en hij met gebogen hoofd naar zijn schoenen staart: “En nu ik bijna 50 ben, Lees verder…
Ze heeft bij me aangeklopt omdat ze last heeft van haar overgewicht. En de diëtiste hielp haar vorig jaar mooi van 15 kilo af maar dat zit er ondertussen al lang en breed weer aan. Ze is zelfs ietsje breder, zegt ze met de nodige zelfspot. “Het lijkt wel hoe meer ik dieet, hoe dikker ik word’, vervolgt ze, me lichtelijk wanhopend aankijkend. “Ik loop nu het risico om in de categorie ‘zwaar overgewicht’ te komen en Lees verder…
UHij is net 18 geworden en het afgelopen jaar de nodige klappen gehad: zijn beste vriend is plotsklaps overleden, hij is zelf ziek geweest én hij werd ook nog eens uitgeloot voor Utrecht en studeert nu in Amsterdam, een stad waar hij niets mee heeft. De studie is ook niet wat hij ervan verwachtte, alles kost moeite, zelfs voetbal. Hij loopt al weken met de ziel onder zijn arm. Zijn vader had hem geadviseerd om Lees verder…
Ze is eind veertig en heeft twee jaar geleden een ernstig herseninfarct gehad. Ze is goed hersteld maar bepaalde dingen gaan trager en kosten veel moeite. Ze vindt het loslaten van het feit dat ze niet meer de oude is en de vele dagelijkse herinneringen hieraan moeilijk. En daar loopt ze dus hard tegen aan, elke dag. Ik vraag haar of het infarct haar ook ‘goede’ dingen heeft gebracht. Ze knikt gelijk enthousiast ‘ja’. Ze Lees verder…
Ze neemt een slok koffie en zucht even. Ik vraag voorzichtig “Gaat het?” Ik weet dat ze chemo heeft gehad en daar nog steeds last van heeft en snel moe is. Ze haalt haar schouders gelaten op en zegt: “Ach joh, ik baal gewoon. Ik heb ineens overal cellulitis, en mijn huid is ook zo dun geworden en gaat snel kapot.” Ze kijkt me verdrietig aan. Ik blijf stil want er zit haar duidelijk meer Lees verder…